INSPIRATIE | Sisterhood

Vorig weekend was ik op een vrouwenretraite in Drenthe. Ik kan nauwelijks bevatten wat daar gebeurd is. Ik doe graag een poging om een fractie van de pracht te vangen die ik daar aanschouwde.

Een pracht die rauw, echt, wild, zacht, vurig, stil en eindeloos omarmend is. Waarin de alomvattende wijsheid schuilt van hetgeen nimmer beredeneerd of gecontroleerd kan worden. Zij die haar krachtige vleugels sierlijk uitstrekt ver voorbij ons begrensde denken. 

De schoonheid die ontstaat wanneer vrouwen bij elkaar komen en samen een plek creëren waar alles gezien, doorvoeld en beleefd mag worden. Zonder maskers, zonder verwachtingen, zonder opsmuk. Het ongepolijste feminiene gezicht in al haar indrukwekkende verschijningsvormen.

In elke vrouw zag ik stukjes van mezelf. Stukjes die ik het liefst nooit meer los laat maar ook fragmenten die ik liever niet zie. Sommigen waar ik me voor schaam, anderen waar ik me verrukt over voel. Een divers palet aan explosieve en pastelachtige vrouwenkleuren schilderde het levensechte doek waarop elk van ons steeds opnieuw een andere kleur koos.

En daar midden in Drenthe, mijn geboorteprovincie, vond ik terug wat ik nooit gedacht had, zo dichtbij huis terug te vinden; mijn inheemse roots. Onze ‘talking stick’ een stuk gedroogd donkerpaars maïs, een heilig gewas uit de Andes, kondigde de terugkeer aan van mijn verloren land. Mijn vergeten grootmoeders. Mijn dierbare aarde. Mi alma salvaje. 

Het gedrum, gedans en de oerse klanken galmden door elke cel van mijn dankbare lijf. Diep in mijn botten weerklonk onmiskenbaar de hartslag van mijn eigen lied. Het bracht een kant van mezelf naar boven die ik voor het eerst daar tussen de duinen en het grasland in al haar glorie durfde te ontmoeten.

Waar ik jaren tevergeefs naar had gezocht in de verste uithoeken van onze weide wereld. Een weelderige bodem waarop mijn gehavende voeten vreugdevol landen. Ondersteund door haar zachte en stevige aanraking hervond ik geleidelijk mijn grond. 

Ik heb geen zussen en toch heb ik er meer dan ooit. Wonderschone vrouwen; met eerbied kus ik de aarde onder jullie voeten, de aarde onder mijn voeten. De dieprode aarde van mijn moeder in het heldergroene hart van ons vertrouwde vaderland.