INSPIRATIE | Een woensdag in Mei

Soms ontmoet je mensen die een diepe indruk op je maken, je meteen in je hart sluit en je inspireren om zómaar een stukje te schrijven. Toen ik een poos terug als ‘waarnemend huisarts’ bij een dame op visite ging, overkwam dit mij!

“Vandaag zat je daar, stilletjes in je stoel voor het raam. De radio met het laatste nieuws dreunde door je kleine kamer in het verzorgingstehuis op 5 hoog. Je had geen zin in het getuttebel in de woonkamer beneden en lachte naar me.

De eerste wereldoorlog maakte je mee, je verloor een kind en je man. Ik verloor mijn besef van tijd. In gedachten nam je me mee naar een ander bestaan. Eentje die je zorgvuldig met je meedroeg en de warme sprankeling in je ogen zachtjes deed opleven. Met plezier ontsnapte ik minutenlang uit de greep van mijn nauwkeurig volgebouwde agenda. Wat een verademing! Nieuwsgierig vroeg ik door.

Je vertrouwde mij toe dat als je in deze tijd jong was geweest, je de lucht was ingegaan, als piloot, dan wist je het wel! Je glunderde en kwebbelde er naarstig op los. Alsof je wist dat de tijd ons spoedig zou inhalen. Ondertussen vroeg ik hoe het deze week met je ging. Je had niks te klagen en het wondje op je been genas.

‘101 jaar worden en glashelder zijn, hoe doe je dat?’ vroeg ik tenslotte en je antwoordde: ‘ik was een vrolijk kind en dat ben ik altijd gebleven!’ Zo simpel kan het leven dus zijn.
Nog even legde ik mijn hand op de jouwe, een dankbare blik volgde en zoeff weg was ik, onderweg naar mijn volgende visite. Een glimlach in mijn hart en een zee aan ruimte in mijn hoofd rijker.

Dankjewel lieve stoere dame in je stoel voor het raam.
De volgende keer dat ik de lucht in ga, denk ik jou achter het stuur.

Je dokter voor 1 dag.”